Liczne skazania i brak silnych związków z krajem pobytu uzasadniają deportację. Taki wniosek wynika z wyroku ETPC z dnia 20 grudnia 2018 r. w sprawie Çabucak przeciwko Niemcom (skarga nr 18706/16). Skarżący – Yunus Çabucak, obywatel turecki urodzony i zamieszkujący na terenie Republiki Federalnej Niemiec od 1980 r., posiadający od 1996 r. zezwolenie na pobyt stały w Niemczech – był w latach 1996–2000 kilkakrotnie skazywany za przestępstwa narkotykowe. W 2010 r. została mu wymierzona kara ponad czterech lat pozbawienia wolności.

W latach 2002–2005 toczyło się postępowanie o wydalenie Çabucaka do Turcji zakończone odmową wydalenia z uwagi na śmierć jego matki oraz deklarowaną przez niego chęć poddania się terapii uzależnień. W 2008 r. wydana została jednak kolejna decyzja o wydaleniu Çabucaka do Turcji. W 2014 r. sprawa trafiła do sądu administracyjnego, który jednak nie uwzględnił odwołania skarżącego. Uzasadniając takie rozstrzygnięcie, sąd wskazał m.in. na stwarzane przez niego zagrożenie przestępcze, niepoddanie się terapii i brak integracji ze społeczeństwem niemieckim. Sąd ten dostrzegł wprawdzie, że ze związku z obywatelką Niemiec Turkowi urodziło się dziecko, niemniej skarżący miał z nim bardzo ograniczony kontakt. Jego dalsze odwołania przed sądami krajowymi nie przyniosły skutku.

W skardze do ETPC skarżący powołał się na art. 8 EKPC w zakresie ochrony prawa do życia rodzinnego. ETPC nie podzielił tego zarzutu. Uznał wprawdzie, że orzeczenie ekstradycji skarżącego było ingerencją w jego życie rodzinne, lecz spełniała ona wymogi konwencji, a mianowicie była konieczna w demokratycznym społeczeństwie z uwagi na ochronę porządku publicznego i zapobieganie przestępstwom.

Po pierwsze, ETPC dostrzegł, że Çabucak został skazany za wiele przestępstw o dużym ciężarze gatunkowym, także po roku 2002, kiedy to po raz pierwszy decydowano o jego wydaleniu. Mając zaś na uwadze druzgocący wpływ narkotyków na społeczeństwo, według ETPC stanowcza reakcja władz względem tych, którzy aktywnie przyczyniają się do handlu narkotykami, jest uzasadniona.

W odniesieniu do życia rodzinnego ETPC zauważył, że skarżący mieszkał z córką jedynie przez krótki okres po jej narodzinach, a przed jego aresztowaniem. Nie zdołał on przy tym udowodnić należycie, że jego wydalenie wpłynie negatywnie na interesy dziecka. Co więcej, ETPC zgodził się z sądami krajowymi, że Çabucak nie posiada silnych więzi z Republiką Federalną Niemiec, czego przejawem jest to, że choć urodził się i całe życie mieszkał w Niemczech, to nadal nie odbył nawet szkolenia zawodowego. Przeszkodą w wydaleniu go do Turcji nie jest także brak związków z tym krajem, ponieważ skarżący utrzymuje silne społeczne, kulturowe i rodzinne więzi z Turcją oraz włada językiem tureckim.

Trybunał zwrócił również uwagę, że z suwerenności państw stron EKPC wynika ich prawo do kontroli i regulacji pobytu cudzoziemców na ich terytorium.

dr Adam Ploszka

CAŁOŚĆ WYROKU

Tagi:

• deportacja
• Niemcy